Subiektywno-obiektywny

  Pomimo, że od wyborów prezydenckich minęło już ponad pół roku to zwolennicy przede wszystkim Platformy Obywatelskiej propagują nadal to samo kłamstwo „Gdyby Szymon Hołownia poparł Rafała Trzaskowskiego w drugiej turze, ten by wygrał”. W tym wpisie chciałbym raz na zawsze rozprawić się z tym tematem, pokazując przede wszystkim suche liczby oraz, że tak naprawdę za porażkę w wyborach zamiast obwiniać Hołownię, to powinno się poszukać winy gdzie indziej. Szymon Hołownia zaliczył stosunkowo dobrą kampanię przed pierwszymi wyborami 10 maja, które się nie odbyły w przeciwieństwie do kandydatki PO Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Kidawa-Błońska startowała w wyścigu z pułapu rzędu ~25%, by pod koniec kampanii na początku maja spaść do 4-5%. Słaba kampania i niemrawość kandydatki zdecydowała o tym, że władze Platformy, gdy nadarzyła się okazja po przełożeniu wyborów na 28 czerwca podmienili kandydata na urzędującego Prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego. Obiektywnie nie można mieć pretens

  Dzisiejszy wpis poświęcony będzie zagadnieniu, które towarzyszy Szymonowi Hołowni i Ruchowi Polska2050 praktycznie od samego początku, czyli porównywaniu do nieudanych projektów takich jak Nowoczesna, Wiosna, czy Kukiz'15 oraz do samych liderów. Praktycznie pod każdym wpisem dotyczącym Hołowni można przeczytać komentarze „Kolejny Petru”, „Skończy jak Petru, Kukiz, czy Biedroń” i tak dalej, ale czy jest w tym jakieś ziarnko prawdy? Czy tylko polityczna złośliwość? Jakie cechy wspólne ze wspomnianymi osobami ma Szymon Hołownia, a co go odróżnia? I jakie zagrożenia nadal czyhają nad wciąż raczkującym bytem politycznym? Wszystkie te zagadnienia postaram się rozwikłać. Na początku zanim zajmę się zestawieniem Szymona Hołowni z Ryszardem Petru, Pawłem Kukizem, czy Robertem Biedroniem należy nakreślić kontekst jaki towarzyszył tworzeniu poszczególnych ugrupowań przez wyżej wspomnianych. Polska scena polityczna od lat jest zabetonowana, gdzie prym wiedzie spór na linii Prawo i Spraw